Onte foi un día complicado. Os meus temores tiñan fundamento, cando fuxín era por algo, sabía que pola contra non curaría xamais. Volveron todas as pantasmas, a sensación de ter deixado algo sen rematar é insoportable. Polo demais, foi como si non tivera pasado medio ano e non sucedera nada... non entendo. Hoxe caminarei novamente cara as montañas, aquelas onde empezou o camiño: sinto que é como volver a empezar, ou é que estou recollendo as velas para descansar definitivamente... Empezar e acabar nos mesmos sitios, quen sabe?. Recoñezo que agora, neste preciso momento, non sería capaz de entregar o suficiente para soportar unha montaña grande; os recordos son bonitos, pero é preciso ir con todo ben amarrado, sen lastre... deixémolo en que, sinxelamente, non foi un bo inverno!.
No hay comentarios:
Publicar un comentario