martes, 31 de julio de 2007

Lembro perfectamente o mes de setembro do ano 2006, chegaba contento pero desfeito do Muztagh Ata; non, non foi a montaña... De todas as posibilidades desenvolvéronse as peores previsións.

Agora marcho outra vez, non sei moi ven a onde, pero marcho coas cousas collidas con alfinetes... o destino dirá. As urxencias históricas xa non me preocupan tanto, alí vou eu despois dun mal inverno no que non fun quen de definirme e sabendo que tiña que facelo.

A Mezquita Roxa de Rawalpindi agardaba con sorpresas para as datas previstas, non fun quen.

lunes, 30 de julio de 2007

Novamente 11 minutos, de xeito aproximado claro. Interesante: -Onde vas de vacacións este ano. -Pois polo de agora a ningún sitio... Colleume por sorpresa... tería que dicir: -Non vou a ningún sitio, rompín e aínda non conseguín volver. Teño que empezar de cero. Esa e a verdade. 
Eu tiña que estar en Paquistán, o pais está revolto pero tiña que estar alí... a culpa e do inverno, non pasei un bo inverno.

Corpo contra corpo,/ pel con pel,/ luz do sol de media noite,/ murmurio de auga./ Non hai tregua,/ racha o silenzo,/ sen prisa,/ as cousas pasan,/ quedará o sangue...

jueves, 26 de julio de 2007

A que sabe o aire sen osíxeno?. Lembras...



Cando miro aquí recordo perfectamente o sabor característico do aire enrarecido.


Descansa o corpo que estivo do outro lado da liña vermella, na "zona da morte" que dirían os grandes. Na cabeza un montón de paxaros. Por moito que imaxinara non sabía o que estaba por vir; dor ata romper e ter que volver ó principio con moitas posibilidades de non chegar de novo o mesmo punto. Aí andamos...


-E que pasa?. -Pois nada, non pasa nada. Cada quen que aguante do seu.

miércoles, 18 de julio de 2007

lunes, 16 de julio de 2007

De pronto, véxome novamente nunha parede loitando contra o meu interior. Nalgún instante, dos que duran uns segundos síntome en paz. Boca seca, mente baleira, non estás... só rocha, pel, suor e liberación. Lembro un día lonxano: -igual non volvemos nunca máis ó lugar encantado, -non digas esas cousas.... Tardei, pero volvín e sentinme viaxeiro; a distancia non importa, és viaxeiro cando podes mirarte dende fora.

martes, 10 de julio de 2007

E rozas o meu brazo,/ man de xeo que di pouco,/ nada./ Máis do que eu pensaba,/ sabes que a ferida é fonda,/ xa non hai sangue pero dura,/ testemuña cega e muda do medo,/ medo a saber quen és,/ medo a escoitar a voz que berra no interior,/ medo a non querer oír con claridade, /medo a lembrar cousas que eu non vivín,/ medo...,/ frío..., /escuridade...,/esquecemento.../ E véxote enteira, sen esquinas,/ miro e véxote enteira...



Once minutos, máis ou menos, como se non tivera pasado nada, sén dúbida é o mellor.  En agosto, si, en agosto; pero non irei na procura do xeo a ningures, -por que?, -porque estou roto. O aire que non é aire negariase a entrar nos meus pulmóns. Farei algo para min: non irei en busca do frío.

lunes, 2 de julio de 2007

Creo que foi algún diaño o que dixo: La palabra es plata, pero el silencio es oro. Entón haberá que calar...

domingo, 1 de julio de 2007

Bermello pálido,/ luz sen brillo,/ forza esmorecida,/ brétema que non remata,/ recunchos negros, non grises./ Agardo,/ que?,/ agardo nada...

Algún día:


Vólvome home lento, percorro o mesmo camiño en sentido contrario, recollo en anacos os soños de xeo, neve e rocha, lembro o aire que non se pode respirar; lonxe, só, feliz...