miércoles, 30 de octubre de 2013

@ DERRADEIR@ ROMÁNTIC@?

Derradeiro pode equivaler a último, pero non todo o que é último é sempre o derradeiro; segundo a aclaración do diccionario da Real Academia Galega. Dende onte agardo que non fora o derradeiro/a...
Actividade de orientación coas alumnas e alumnos do IES de Quiroga. Fervenza de Vieiros na parroquia da Seara, na Serra do Caurel. Sempre que vou alí, no último recuncho do camiño coloco as mans debuxando un círculo e marmuro o "mantra": OM MANY PADME HUM, OM MANY PADME HUM... non por nada, non entendo, gústame.
Alguén tivo a mesma idea, buscou que a auga da fervenza levara o seu "mantra" a Silvia. Non sei quen é pero, en principio, onde esté pode sentirse afortunada... Si é xusto que chegue, que tampouco o sei, seguro que chegará.




viernes, 18 de octubre de 2013

MÁIS OUTONO

Nin todos os outonos, nin todos os versos do mundo...

Veu o tempo morno de Outono.
Os días son tardes longas...
O aire é unha cousa...
Caen as follas...
Sinto unha cousa
que se pousa en min e non me toca...
Anda o vento ceibe polos eidos
con todas as ás soltas,
empreña os castiñeiros,
ripa as lousas dos teitos
e escachafoula nas portas.
Chove no monte e nas viñas.
Chove pausiño prás sombras,
chove prá baixo e prá riba.
O aire de soño en soño,
a auga pinga que pinga...
É Outono no Courel. Uxío Novoneyra.

Visuña, Serra do Caurel

Visuña, Serra do Caurel

Fervenza Grande de Hórreos. Serra do Caurel

Fervenza no rego Aceval. Ferramulín. Serra do Caurel

Lume lento no magosto da Seara. Serra do Caurel

Campodola e parte do gran sinclinal da Serra do Caurel

Río Selmo baixo a fervenza de Vieiros. Serra do Caurel

Peido de lobo?

Pontella baixo a fervenza de Vieiros. Serra do Caurel

Salto de Sequeiros. Quiroga-Ribas de Sil

Río Selmo polos soutos de Ferramulín. Serra do Caurel

Souto de Ferramulín. Serra do Caurel

Vilar do Mato. Ribas de Sil

Vilar do Caurel. Serra do Caurel
Río Sil en Augasmestas e Castro de Abaixo (Ribas de Sil)

jueves, 17 de octubre de 2013

RÍO LOR

"Miña terra fermosa / anda entre ríos deitada". Eduardo Moreiras. Os nobres carreiros.
 
-Pois non trasno, tampouco eran para min. Tiña que renovar o arquivo e aproveitei...-. Non hai quen engane a este pequeno ser de mirada sinxela e diáfana. Está contento, as imaxes de hoxe lémbranlle ao seu bosque húmido e supoño que rematará poñéndose morriñento. Eu pensei que elfos, fadas e demais seres máxicos non tiñan sentimentos deste tipo, estaba equivocado; non hai moito tempo vin chorar ó trasno, é un segredo.
De todos os xeitos, fai un anaco, apoiado no marco dunha fiestra; sentín o mar, veu de súpeto un olor salgado. Non acabo de entendelo, ou si?...
 
Eduardo Moreiras na súa Primaveira no Lor definira nunha fermosa personificación "as tres idades do Lor": o Lor-neno no seu nacemento na montaña. -"Dende o Cebreiro o Lor baixa namorando os ceos da montaña"-, Lor-mozo que "baixa a modo (...) as terras do Caurel, saltando as presas para soñar no relanzo" e o Lor-home no seu encontro final co Sil. Celia Díaz Núñez. Voces da Terra. Quiroga e os seus escritores.
 
Non estou moi seguro, creo que estas imaxes correspóndense coa mocidade do Lor, dende Valdomir ata Paramedela...
 
Regueiro en Valdomir rematando no río Lor
 
Pincheira na estrada en Valdomir


Fervenza de Ruxiu entre Valdormir e Vilamor
 
Río Lor baixo Froxán


Muíño fariñeiro en Froxán


Froxán


Castro Portela


Santigoso


Alvariza en Paramedela


Río Lor baixo Paramedela


Río Lor baixo Paramedala
 
"Debruzado na fiestra, ollo a lúa cintilar nas lousas dos tellados. Ven a brisa do río e remexe as follas da sobreira, espalla o luar polo prado.
É noite pra soñar..."
Primaveira no Lor. Eduardo Moreiras.
Eu, debruzado na miña fiestra, baixo a opaca iluminación da lúa de outono, estou escoitando o mar. Non quero entendelo pero entendo... agora, neste universo dunha soa lúa xa todo é posible. Só sinto envexa... O trasno está a negar coa cabeza, non pode comigo.
 

miércoles, 16 de octubre de 2013

VAL DAS MOURAS, OS ENTALADOIROS E OS COAÑOS. SERRA DO CAUREL (MERCURÍN-FERRERÍA VELLA)

Este labirinto era un dos recunchos máis descoñecidos da Serra do Caurel.
Emprazado entre as aldeas de Mercurín e a Ferrería Vella aparece agora ocupado por un souto. Non, non é un souto calquera; contan que neste terreo habería unha gran caverna hai moito, moito tempo. A erosión, como sucede noutros lugares, provocou o afundimento da gran cova deixando en pé anacos verticais e pequenos abrigos calcarios. Séculos atrás os homes plantaron nos vellos chans, antes soterrados, os castiñeiros que na actualidade conforman un frondoso souto que se estende polas corredoiras de rocha e terra. Outras teorías falan de que é un exokarst, como se apuntou na saída do Xeolodía 2015 (Guía de campo do Xeolodía aquí), que incluíu o Val das Mouras no seu programa de visitas.
Moita razón tiveron os habitantes do Caurel cando bautizaron unha parte do mesmo como Val das Mouras na crenza de que estaba habitado por estas lendarias mulleres. Algún veciño apuntou que o souto estaba dividido en varias partes: a máis pegada a actual estrada, a esquerda, é propiamente o Val das Mouras; á dereita da estrada cara a Mercurín (por onde accede a maioría da xente) estarían os entaladoiros de abaixo e os entaladoiros de arriba; e logo, na parte superior, os coaños e a horta pechada. Esta división en parcelas, cada unha co seu nome distinto, débese á recollida das castañas; na época da recolleita os veciños dedicaban uns días a coller as castañas nunha zona determinada do que agora, para nós, é un divertido laberinto. Esta paraxe nunca foi allea a maxia que a envolve, e xa a propia denominación de parte inferior (Val das Mouras) evoca o que sentían os veciños ao adentrarse neste souto. 
As imaxes non eran para min; percorrín cada canto con ilusión infantil na percura da luz dende a oscuridade das pequenas covas que aínda se conservan. -E viches as mouras-. Pregunta o trasno. -Faltaría máis, claro que as vin... Non hai nada como mirar sempre con ollos de neno-. O trasno parece moi sorprendido: -E que che dixeron de min-. -Dixéronme que ías aparecer cando fose preciso. Xa ves, tiven que ir ao teu bosque a buscarte-. -Ah!...- Farfullou o trasno, -e máis nada-. -Máis nada-. Respondín. E unha conversa innecesaria porque sabe o que estou pensando. -Vale, tamén me dixeron onde estaban os lugares máis fermosos do seu val...-

Na carpeta onde tiña arquivadas as fotos pon: Val das Mouras para... 11 de maio de 2013. Ten que ser bonito que a xente escriba e dispare fotos para un. Velaí.












*Os mouros e mouras galegas das historias non se refiren aos musulmáns, este termo xa se empregaba antes da chegada dos mouros á Península. Unha posibilidade é que o termo "mouro" proceda do prefixo prerrománico "mor" que significa pedra. Nas lendas galegas os mouros aparecen sempre vencellados a castros, rochas e penedos.
Por outra banda "mor" é tamén un prefixo latino que significa morte. Atopámonos logo cunha raíz presente en dous idiomas distintos e que se refire tanto á pedra como aos mortos.
Outros apuntan a que, si ben, a palabra mouro é anterior á presenza dos árabes na península, non fai alusión a "mor" (piedra). Máis ben a palabra mouro refírese aos habitantes de Mauritania, e é posible que a corrente de mámos en Galicia teña a súa orixe cultural, non material, en Mauritania.
Falamos de homes e mulleres de pel branca e cabelo rubio que habitaron nestas terras, así como en Asturias e no resto do norte de España, nunha época moi antiga. Outros autores afirman que os mouros, nalgúns casos, eran oscuros de pel, como si foran alleos á terra de Galicia, mentras que as mouras tiñan fama de feiticeiras e eran rubias de pel branca.
Os mouros/as considéranse na mitoloxía popular os constructores de mámoas, castros, minas romanas e por engadido, todo aquel tipo de ruína cuxa orixe pérdese na memoria, como os castelos medievais ou algúns pazos coas portas en forma de arco.

martes, 15 de octubre de 2013

OTOÑO

El otoño es triste como las redes, desprende colores impensables pero al mismo tiempo su olor está impregnado de melancolía. No debería ser así; quedémonos con los colores y prescindamos de los olores.
Una vez más el duende me mira con los ojos desorbitados, conoce las imágenes que tengo en la cabeza porque son demasiado recurrentes; hablan de todo y de nada; quieren avanzar y no pueden, el invierno está ahí. Pronto, el aire traerá nieve que lo llenará todo de una sutil melodía. ¡Ay, el tiempo! ¡Cómo es el tiempo!. Echo de menos... Sin duda, volverá la primavera.

"...Me decía que la Tierra, estación tras estación, seguía rotando alrededor del sol, perseverante. Misterios del universo. Cada vez que el invierno da paso a la primavera, pienso en los misterios del universo. Y todos los años, sin falta, percibo el olor de la primavera, no sé por qué. Un aroma tenue, sutil, siempre el mismo...".
Haruki Murakami. Baila, baila, baila.

San Pedro. Ribas do Sil

Augasmestas. Quiroga

Regueiral desde la Ermida. Quiroga

Augasmestas. Quiroga

lunes, 14 de octubre de 2013

FLORES Y MARIPOSAS B/N

Me pregunto qué tipo de degeneración puede llevar a fotografiar flores y mariposas en blanco y negro. Podría dar algunas explicaciones abstractas e incomprensibles; me quedaré con que me interesaba la silueta de lo que veía. Privarlas de su color fue una licencia que me hizo cambiar el paso y supuso una nueva forma de expresarme ante un estado de ánimo diferente. De todos modos, las flores tienen forma de flor y las mariposas tienen forma de mariposa; simplemente se trataba de eso.

Visuña, 6 de julio de 2013

Seara, 13 de julio de 2013

¡Pide un deseo! Segovia 10 de junio de 2013
Visuña, 7 de julio de 2013

Visuña, 7 de julio de 2013

 

domingo, 13 de octubre de 2013

LAS CARAS DEL CIELO...

No sólo son rostros; también miradas, sentimientos, estados de ánimo, sueños... Otra vez, intentar capturar el tiempo en un instante. ¿Hubiera preferido no estar allí? -No. ¿Hubiera preferido no verlas? -No.
La transición entre un momento y otro es lenta, el tiempo no se detiene ¿duele? -Duele, duele.

Templo de Dakshin Kali, Pharping. Sur de Kathmandú. Nepal

Templo de Dakshin Kali, Pharping. Sur de Kathmandú. Nepal.

Mercado de animales. Otavalo. Ecuador.

Valle del Khumbu. Nepal.

Temi Tea garden. Darjeeling. India.

Mercado de artesanía. Otavalo. Ecuador.

Valle del Khumbu. Nepal.

Durbar squeare. Kathmandú. Nepal. Desenfocando...
Campamento orillas de Karkul Lake. Sinkiang


Campo base Muztagh Ata. Sinkiang

Subashi. Sinkiang


Karakorum Highway. Sinkiang

Do Drul Chorten. Gantok. Sikkim

Kashgar. Sinkiang
Templo de Dakshin Kali, Pharping. Sur de Kathmandú. Nepal.

Humayun's Tomb. Delhi.
Tumba de Humayun. Nueva Delhi