Cando quero darme conta estou metido dentro dun avión enorme que cruza o Atlántico rumbo á Arxentina, xa non hai volta atrás. Non sei cando tiven a idea de intentar subir ó Aconcagua, supoño que en calquera cova, barranco, parede ou pico de calquera sitio. Nembargantes, recordo perfectamente que o primeiro paso desta montaña foi na primavera do ano 2004 despois de non sei cantos aprazamentos involuntarios; con calma, normalmente, todo chega. A partir deste momento sete meses de preparativos e moita ansiedade, podo dicir que ata que conseguín pechar o meu petate con algún quilo de máis a cousa non estivo clara.Nesta ocasión, na viaxe máis longa e con máis incógnitas ía estar só; na miña cabeza cando marcho de casa hai dúas ideas claras: -non sei como se desenvolverán as cousas (esta non é unha idea moi clara, pero está claro que é así), e por fin, libre, contento e no punto preciso para intentar esta ascensión.
No hay comentarios:
Publicar un comentario