E rozas o meu brazo,/ man de xeo que di pouco,/ nada./ Máis do que eu pensaba,/ sabes que a ferida é fonda,/ xa non hai sangue pero dura,/ testemuña cega e muda do medo,/ medo a saber quen és,/ medo a escoitar a voz que berra no interior,/ medo a non querer oír con claridade, /medo a lembrar cousas que eu non vivín,/ medo...,/ frío..., /escuridade...,/esquecemento.../ E véxote enteira, sen esquinas,/ miro e véxote enteira...
Once minutos, máis ou menos, como se non tivera pasado nada, sén dúbida é o mellor. En agosto, si, en agosto; pero non irei na procura do xeo a ningures, -por que?, -porque estou roto. O aire que non é aire negariase a entrar nos meus pulmóns. Farei algo para min: non irei en busca do frío.
No hay comentarios:
Publicar un comentario