Cando miro aquí recordo perfectamente o sabor característico do aire enrarecido.
Descansa o corpo que estivo do outro lado da liña vermella, na "zona da morte" que dirían os grandes. Na cabeza un montón de paxaros. Por moito que imaxinara non sabía o que estaba por vir; dor ata romper e ter que volver ó principio con moitas posibilidades de non chegar de novo o mesmo punto. Aí andamos...
-E que pasa?. -Pois nada, non pasa nada. Cada quen que aguante do seu.
No hay comentarios:
Publicar un comentario