A Seara durante os temporais sempre me pareceu épica.
Este recuncho das montañas do Caurel debe resisistir. Sentir o frío na cara e sair cara a calquera sitio indicou o camiño para procurar outros fríos e outras neves.
Agora sucede que cada vez que vou alí sinto mágoa!
No hay comentarios:
Publicar un comentario