RAMÓN VILA ANCA

Agora está claro, si hai alguén que pode cantar así e porque Deus existe. Non interpretou Heru Katsir, a verdade e que dentro deste concerto non viña a nada, porén nunha peza de violonchelo apareceron as inquedantes notas desta melodía, a verdade e que non me imaxino como será escoitar en directo este tema e ver a cara de dor dun músico que transmite, fundamentalmente, alegría. Algo subxectivo, claro: Heru Katsir, adicada o seu irmán Onno, é a peza máis dura e que mellor transmite a dor de toda a historia da música. Polo demais, alí, xunto a eles, nunca me faltará de nada, aínda que o silenzo forme parte das nosas conversas, o pasado de cada un pesa, pero aquí non me equivoquei. Segues estando!, non entendo por que, pero hai días de penitencia.