Todo pasa rápido, até o malo. O menos malo destes días sen sentido foi a conversa que mantiven o domingo pola tarde cun aspirante a subir ó Aconcagua. ¿Qué buscará alguén así nesta montaña?... xa, xa: o meu foi unha fuxida, como sempre. Este semella non ter que fuxir de nada... Onte volvín a neve, agora alí sempre aparece a mesma pantasma, resulta incrible. Disfruto coa estancia e coa actividade pero a súa presencia acode puntual á cita para motificarme, era o único que faltaba.
A tendencia do ser humano a meter a pata multiplícase no meu caso, como sempre, por 1000: só agardo non equivocarme demostrando dunha vez por todas que aínda me resta algún sentido, xa non pido o sexto ou o séptimo dos que fala Kurt Diemberguer, falo do común, que non é o máis común na miña persoa. Non andar a enredar semella o máis oportuno, son tan terco que volverei chocar...
No hay comentarios:
Publicar un comentario