Non penso… só, sen corda e con bota dura á placa da Pena da Aiga. Cabeza vacía e boca seca. Ti non estas aí arriba. Son un can, lembro o abismo frío dalgún corredor, noutro tempo, só e sen corda, fundido coa neve e o xeo, sen dor. Si algún día me soltas, quero que esta sea a foto: é sinxela, non ten nada, está vacía, non dá medo, nin vértigo, non estou arriba, nin ten neve e moito menos xeo, levo roupa normal, estou tranquilo... pero alguén entenderá:
No hay comentarios:
Publicar un comentario