Despois das montañas sagradas, a cidade.
Unha cidade distinta desde a que se ven as montañas máis altas do Himalaia máis oriental.
Chégase aos poucos, entras no enredo de rúas desordenadas por barrios rurais que anticipan un caos coñecido: ruído, xente, coches, motos, bicicletas... sempre xente metida nun bucle.
Gangtok é a capital do estado indio de
Sikkim. No ano 1975, hai relativamente pouco, aboliuse a monarquía e o antigo reino converteuse no estado número 22 da India. Na que foi cidade de paso obrigado para internarse nas altas cumes do Himalaia, crese que viven arredor de 50.000 habitantes.
Os solpores nestas cidades teñen sempre un compoñente cálido e máxico. Gústame gozar en soidade da hora na que o bucle medra e vólvese lento. Un bordo, unha varanda oxidada, o chan, ás veces un banco, son os mellores balcóns que un poida imaxinar para contemplar a vida, para tentar escoitar a respiración dos que pasan sen ver. Son na súa maioría nepaleses asentados aquí durante o dominio británico, pero tamén
lepchas nativos,
bhutias, tibetanos refuxiados,
marwaris,
biharis e
bengalís.
Estou canso, co rostro queimado polo frío e o sol de altura, a pel repousando sobre ósos lixeiros, os ollos afundidos e lunáticos dispostos a absorber ata o máis mínimo detalle e a alma saíndose desbocada. Calquera día é bo, calquera. Despois sempre me pregunto como serán os días alí cando nós non estamos, parará o bucle? Teño que confesar que tempo despois sigo mirando as previsións meteorolóxicas para estes sitios co único afán de imaxinar a vida alí.
Cae o sol. Unha ollada inqueda aos picos afastados tinguidos de vermello lume e saio. Rúo cara ao centro. Desde o primeiro día detívenme inquedo nunha rúa occidental dentro dun mundo distinto, pola luz, polos usuarios, pola perspectiva, pola súa situación, por constituír un decorado diferente que non acaba de encaixar no antigo tecido urbano. Unha rúa enteira levada ata alí para substituír outra igual ás demais.
Busco o centro cegado polas luces de farois que non encaixan. Atraveso a marea urbana e apóiome nunha varanda verde decorada no seu punto central cun deseño esquematizado do nó infinito. Observo inquedo á dereita e á esquerda. Enseguida consigo transcender a miña posición e deixo de pensar en nada que non sexa o que vexo. Veñen rápido historias de vida contidas en centos de rostros distintos marcados na súa maioría polo cansazo. Cada rostro unha historia rápida difícil de contar. Que deixará hoxe a marea?
Repousando o corpo contra a varanda verde decorada cun nó infinito o tempo detense. Entre a multitude que camiña por este decorado sobresae, formando un plano inclinado, unha enorme caixa de cartón. A medida que se achega podo ver que se trata do envoltorio dunha neveira das grandes, das de dous pisos. A caixa flota entre os transeúntes, deslízase a unha velocidade pausada, sen interrupcións; o bucle lento polo paso dun día máis, impide un avance máis rápido. Non entendo. Algúns minutos despois o vulto pesado está case á miña altura entre a xente, xa podo ver que non se despraza por arte de maxia. Un, dous, tres, catro, cinco segundos despois está fronte a min. Baixo a enorme neveira con embalaxe impecable distingo un homiño. Móvome inquedo sen despegarme da varanda para velo mellor...
Vexo un bengalí de pouco máis dun metro e medio de estatura co rostro cuberto de enormes pingas de suor. A luz dos farois fai que a súa cara marcada por dous enormes ollos brancos resulte abafante polo enorme peso que soporta un corpo tan pequeno. A fronte comprimida pola ancha tira de coiro, apoiada sobre un simple pano para non rozarse, une a corda que rodea a carga pola súa parte inferior e soporta todo o peso; o sistema é sinxelo.
Leva camisa de cadros azuis e pantalón de flanela marrón recollido con pregues pulcros ata a metade do papo da perna. Vai descalzo. A musculatura das súas pernas á vista, tensa polo esforzo, parece non encaixar nun corpo diminuto.
Difícil calcular a súa idade.
Avanza sen pausa.
Non son capaz de atraer a súa atención como el a miña.
Que pensará atrapado no seu burato de verme? Un paso tras outro só mira o chan de baldosa pulida de cor salmón na procura do seguinte, contará os pasos?
Pola disposición da escena o seu rostro descomposto de suor e cansazo estivo fronte a min durante un triste segundo pero, nos seus enormes ollos brancos concentrados en cada paso, puiden ver o mar do golfo de
Bengala que nunca vin. Despois continuou afastándose engulido por un río de xente que non podo imaxinar cara a onde se dirixe... pronto volveu ser só unha enorme caixa de cartón e logo... nada. Alguén, algunha vez, chegou a suxerir que todas estas escenas forman parte dun decorado que se retira cando nos imos, eu non o creo.
Igual ca as cousas que deposita a marea sobre a praia e as frases escritas en simples panos de mesa de cafetaría cando se nos ocorren, as historias dos "porteadores" das abas do Himalaia, son moi socorridas cando non hai nada que contar.