ESQUÍ DE MONTAÑA NO CAUREL: CÉRAMO-CABEZA DO COUTO.

Hai unha boa nevada. Aínda que o intentei o día anterior non fun quen de subir polo mal estado da estrada. Hoxe si, paso sen problema cunha idea ben clara; subir polo camiño que sae por riba de Céramo cara á pista que vai ao Faro. Sempre quixen subir por alí para evitar o mal estado no que está a neve no inicio desta pista polas rodeiras dos coches, saíndo dende o chamado Alto do Couto. Por este camiño que ascende moi suave todo é neve recén caída e tranquilidade, nin unha pegada. Ademais dende o principio xa me pareceu unha magnífica opción para baixar tranquilamente sen problemas. Os descensos, neste terreo, sempre ou case sempre son problemáticos; problemas que hoxe foron poucos polo tendido do terreo e pola grande cantidade de neve acumulada.

Non teño un rumbo fixo, tal vez pensaba en chegar por baixo da Pena das Aigas ou mesmo á Cabeza Grande, xa á vista do Faro. A tarde prometía pero a neve que cae sen parar, as veces con moitísima intensidade botanme para atrás polo medo a non poder mover o coche si me retraso moito. Logo, na baixada, despois de subir á Cabeza do Couto, deixou de nevar e puiden andar a ouvear durante un bo rato entre as rebolas. 

Non hai dúbida, este é un dos meus percorridos favoritos para andar con esquís ou con raquetas de neve. Si se chega ata o Faro, é un percorrido cinco estrelas para o que podemos facer nas Montañas do Caurel.

Dobran as campás da neve.

A alma de seu gardada 

trouxo inda máis calada

e nin pode nin se astreve.

Falopiña a falopiña

vai branquexando a cortiña.

Cada miniña seu soño

cada corpo a súa floriña.

Uxío Novoneyra. 

As taras do Val de Visuña

ESQUÍ DE MONTAÑA NO CAUREL: FORMIGUEIROS DENDE O ALTO DO COUTO

Semellaba non ser o día.
Coma moitas outras veces foi.
Non hai moita neve aínda que é suficiente para pasar unha magnífica tarde lembrando outras neves nun camiño ben coñecido... algunha vez ocorreuseme pensar que tería subido ao Monte Formigueiros unhas 400 veces; claro, son moitos anos e estou seguro de que polo menos durante 20 anos subín 20 veces ao ano que, moitos anos, foron bastantes máis.
Hoxe seguramente terei que subir andando; non pasa nada, tamén hai moito que non subo e xa teño ganas. De todos os xeitos o equipo vai no coche e finalmente fun con esquís case ata o cumio.
A ruta é do máis clasico nas montañas do Caurel, dende a golado do Couto, pola pista ata a boca da Rogueira e logo polo camiño, agora ben marcado na vexetación, que ascende polo borde do circo onde se agacha a Devesa da Rogueira. 

Velaiquí a panorámica dende o cumio do Monte Formigueiros

Cando penso nos meus recunchos favoritos nestas montañas, sen lugar a dúbidas, este é un deles.

O Pía Paxaro á dereita e o néboa sobre os vales do Lor e de Lemos.

O corazón do Caurel e os Ancares de fondo.

As Médulas case na néboa e os montes Aquilanos ao fondo.

RUTA DAS FERVENZAS, QUIROGA. MONTAÑAS DO COUREL

Cada unha coas súas peculiaridades, todas son espectaculares; é moi doado localizalas seguindo as indicacións do Google Maps creado pola Oficina de Turismo de Quiroga: RUTA DAS FERVENZAS EN GOOGLE MAPS.

Fervenza da Pedriña, A Cruz de Outeiro

Fervenza das Gurbias, A Seara

Fervenza de Vieiros, Vieiros

Fervenza do Fócaro, A Seara

Fervenza do Pombar, A Cruz de Outeiro

RÍO SIL: O SOLDÓN - PIÑEIRA - O SOLDÓN

 O río Sil malia ser un río que está bastante deteriorado sempre depara momentos moi interesantes e por momentos é un fervedoiro de vida. Neste treito de uns 6 quilómetros vin cercetas, lontras e unha parella de picapeixes ao lonxe...
As beiras ateigadas de plásticos fan reflexionar. 

A SEARA, SEMPRE!

 A Seara durante os temporais sempre me pareceu épica.
Este recuncho das montañas do Caurel debe resisistir. Sentir o frío na cara e sair cara a calquera sitio indicou o camiño para procurar outros fríos e outras neves.
Agora sucede que cada vez que vou alí sinto mágoa!

ESQUÍ DE MONTAÑAS POLA SERRÁ DA MÓA, SAN CLODIO

A Serra da Moá ten para min un gran valor sentimental, a miña avoa paterna, de San Clodio, sempre falaba destas montañas; e o meu pai, ao longo da súa vida laboral, subiu milleiros de veces pola estrada que conduce ao alto deste porto cara as terras de Castro Caldelas. 

Nunca estivera por alí con neve... Cando neva, como é lóxico, sempre tiramos cara as montañas do Courel e dende alí sempre pensaba, ao ver estas montañas do outro lado do río Sil, gustaríame esquiar algún día por alí.

Feito e marabillado polo seu bosque nevado, mágoa de máis luz e máis días...

 

NEVE NO ALTO DO BOI NA HORA DOS LOBOS

Si ho si, xa o sei... son piñeiros e os piñeiros arden ben poñendo todo o medio en perigo, pero... foi a miña paisaxe durante moitísimos anos. Os lobos agochados, á súa hora, asexan a un intruso familiar que pasa todo o rápido que pode sen quitar nin poñer nada. 
No alto do Boi vin luces azuis, amarelas, brancas, negras... e a fonda ferida do lume apagounas todas. Agora a neve volve tarde para tapar un intre a vergoña que deixou o lume nestas montañas

 

NO RÍO SIL, DE SEQUEIROS AO SOLDÓN

Non hai dúbida, as aldeas ribeirás de Sequeiros e O Soldón, sobre todo a primeira, teñen unha historia moi ligada á navegación polo río. Na actualidade son varios os puntos nos que se pode entrar en Sequeiros e O Soldón tamén ten un bo lugar para entrar ou sair do río Soldón.