Érase unha vez...
Baixo como miles de veces da Seara. Tarde de choiva e frío. Luces imprecisas.
Fun ata a Fervenza do Fócaro e percorrín a aldea con calma. Xa había tempo...
Nugallán deixo a cámara na casa. Nunca, xamais saía sen a cámara.
Á tardiña, na estrada, despois da Cruz de Outeiro, brétema consistente e unha luz verde e pastosa. Lembro que vivo nun paraíso de luces e cores sen importar a hora e o día... disparo... disparo... disparo...
A situación dura un intre coma moitas outras veces pero é real.
No hay comentarios:
Publicar un comentario