Ritual.
Agardaba pola ponte de decembro como moitos outros anos. Sempre coincide por aquí así...
Ando lento.
Ando atento.
Non vou a ningures molesto por un sol que non corresponde. Rabexo. Mágoa de tempo...
A verdade xa é un pouco tarde, xa o sabía dende os días anteriores de camiño á Seara pero non quero faltar á cita con Bárbol (Treebeard). Tal vez este ano, como moitas outras veces, tamén apareza.
Si, aquí está, no mesmo recuncho de sempre, onde o bosque é máis vello, onde o bosque é máis tranquilo, onde o bosque cheira a humidade, onde o bosque é... brutal.
Séntaste e fuxes deste mundo para entrar nun mundo antigo... ents, ucornos (Huorns)...
Quen sabe cando será o primeiro xiro deste ano; o aire aínda non trouxo neve para quedarse...
Track .gpx ruta O Mazo-Devesa do Cervo-Fervenza do Cervo-Pico Montouto.
 |
| No camiño do Mazo á ferrería |
 |
| No camiño do Mazo á ferrería |
 |
| Recuncho do rego de Montouto na parte baixa, fóra do camiño |
 |
| Rego que baixa de Rinán a carón dunha das fervenzas, fóra do camiño |
 |
| Fervenza no rego de Montouto, fóra do camiño |
 |
| Bosque vello, devesa do Cervo |
 |
| Bosque vello, devesa do Cervo |
 |
| Devesa do Cervo, lección de Xeoloxía. Así é unha montaña por dentro. Flanco do Sinclinal da Serra do Caurel |
 |
| Fervenza do Cervo |
 |
| Parte baixa da devesa do Cervo |
 |
| Parte baixa da devesa do Cervo |
 |
| Devesas do Cervo e Mazales, a esquerda |
 |
| A lúa sobre a devesa do Cervo |
 |
| Solpor no val do río Soldón, ao fondo o pico da Torca |
Non deixes de ofrecernos as túas palabras núas, a túa ollada mística e lúcida de camiñante e soñador. Son moi belas.Balsámicas para tí e para nós.Segue abrindo camiños.
ResponderEliminarMoitas grazas pola visita e comentario. Síntome abraiado pola síntese. A miña anarquía mental non sempre me permite manter este espazo pero a procura dun bálsamo traeme por aquí unha e outra vez dende hai unha morea de anos.
EliminarÉ admirable o teu anceio de ir máis alá da realidade sensible, a que se pode captar cos ollos, para chegar á realidade esencial, aquela que só se pode albiscar co corazón, como dicía o principiño. Quizais só as palabras, a poesía e imaxes como as túas, poden acercarnos a ese horizonte que foxe cando pensabamos que o tiñamos ao alcance da man.A poesía quizais sexa o noso último refuxio, esa cabana no camiño que nos permite abrigarnos do frío e acougar e, daquela, tentar desvelar o misterio, o sentido último do home chantado no tempo, á mercede da historia. De aí quizais a necesidade de andarmos unha e outra vez os nosos nobres carreiros, as olvidadas rotas doutrora. Eses vieiros infindos do val e da serra, os mesmos polos que antes se adentraran Uxío ou Moreiras "subindo e baixando costas nun soño de idas e voltas" e nos que a montaña nos fala, e os ríos e as aguias, na súa (nosa) fala nepalí.
EliminarOnde andará destas horas o alfareiro de Bhaktapur?
Cada día estou máis convencido de que a "realidade esencial" existe... nunca pensara en poñerlle nome, pero si, pode ir por aí a cousa. Como dice Kurk Diemberguer que é un dos máis grandes himalaistas de todos os tempos (e está vivo), o sétimo sentido é o que nos permite afondar nesta realidade que só se percibe co corazón; a maioría das veces só consiste en escoitar... sempre me gustou moito máis escoitar que falar.
ResponderEliminarO alfareiro de Bhaktapur sempre me pedía unhas rupias para tabaco a cambio das fotografías, sen sabelo quedará para sempre na nosa memoria. A rapaza á que lle preguntei quedouse moi extrañada de que un occidental lle preguntara por un "simple" alfareiro... expliqueille cal era o motivo da miña teima, non creo que me entendera.
Que título fermoso: "O alfareiro de Bhaktapur". Perdoa unha última pregunta: quen é Bárbol?
ResponderEliminarBárbol é un personaxe ficticio do Serñor dos aneis. Treebeard na versión orixinal e Fangorn en élfico gris, nada menos que era un Ent ou pastor de árboles...ademais do ser vivinte máis vello da Terra Media...
ResponderEliminarNon sabía que erades amigos... e que tamén lle gustaban as nosas devesas e a Seara.
ResponderEliminarPastor de árbores!
ResponderEliminarGústanlle os sitios tranquilos como aos osos. Sempre me pareceu marabilloso a historia do pastor de árbores...
EliminarMoi estimado Ramón: mira o blog En busca da cagalla do lagarto, onde seguimos falando destas cousas. Vai baixando as páxinas e repara na sección de 'Vilas Literarias: Quiroga'. Mira se che parecen acaídas as reseñas sobre os novos (e os vellos) creadores do val.
EliminarMoitísimas grazas polas túas palabras. Non sabía que as miñas imaxes e comentarios foran todo iso... de todas as formas como xa puxen en algún comentario paréceme unha síntese xenerosa, máis cando pos meu nome xunto co dos fotógrafos, músicos e escritores aos que sempre admirei. Recordo continuamente os teus artigos sobre os músicos da comarca e lle falo a xente das túas recensións sobre Felisa, os Celtas etc.
EliminarCreo que a clave de todo está na paixón coa que se fan as cousas; o resto é escoitar nalgúns casos e deixarse atrapar pola luz noutros (tamén é unha forma de escoitar). Os teus traballos sobre os músicos tamén reflexan e transmiten paixón...
Non coñecía o teu blog, un agradable descubrimento, desde logo. Ireino disfrutando con tempo e comparto, claro.
@s curios@s saben onde atopar as miñas cousas na rede, polo de agora é todo. Para outros proxectos hai que ter un tempo e unha vontade que de momento non teño; xa se verá no futuro.
Un día díxome unha alumna: "indo ao teatro aprendín a escoitar". Moi sabia a súa observación. E alguén tamén dixo:" cando me escoitas, estasme permitindo ser". Habería que escribir sobre a didáctica e a poética do silencio, esoutra luz. Moitas veces non reparamos no seu valor nin sabemos xa convivir con el. E se temos unha boca e dúas orellas, será por algo...
ResponderEliminarPd: o blog é de Roque Soto, un xornalista de Sequeiros que vive en Vigo.
Non coñezo a Roque Soto, polo menos non me dou conta. De todas formas o seu blog xa está entre os meus blogs amigos... e vou lendo as túas aportacións e outras, sempre da gusto atoparse na rede con espazos que falan da nosa contorna.
EliminarEn canto ao de escoitar... a xente xa non escoita e é unha pena. Pola miña afección á montaña teño estado en sitios que cortan a respiración en todos os sentidos e pensas: este é o mellor sitio do mundo para estar calado... e sempre hai alguén que fala, fala, fala e pensas para que!