De pronto, véxome novamente nunha parede loitando contra o meu interior. Nalgún instante, dos que duran uns segundos síntome en paz. Boca seca, mente baleira, non estás... só rocha, pel, suor e liberación. Lembro un día lonxano: -igual non volvemos nunca máis ó lugar encantado, -non digas esas cousas.... Tardei, pero volvín e sentinme viaxeiro; a distancia non importa, és viaxeiro cando podes mirarte dende fora.
No hay comentarios:
Publicar un comentario