Costou, pero creo que xa volvín. Non me arrepinto de nada, varias manchas tirando a negras non teñen porque rematar coa vida; agora xa sei que non me soltarás. Quedara prendido nas ramplas do Aconcagua, quedei prendido dela... sufrín no Muztagh Ata por burro, a pegada é fonda. Que podo dicir: volvín rir tranquilo, sentín outra vez cansanzo, dormín novamente baixo as estrelas; dentro da "carpa" roxa semellou como si non tivera pasado o tempo, eu seguía alí arriba, os meses de setembro a abril non existiron. Parece complicado pero é o mundo máis sinxelo, é o meu mundo; xa non teño a misma forza pero podo disfrutar igual ou máis que antes. Volvo a ver polos meus ollos. Esta é unha das probas:
Grazas polo voso regalo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario