Virán mal dadas, iso é o natural na vida. Aínda así non me asustarei e procurarei rir todo o que poda. Estou canso de ver sufrir á xente pola saúde... non hai nada que facer máis que aguantar e aguantar... necesitaba alguén forte. Agora xa dá igual. Máis preguntas: poderei volver ás grandes montañas?; igual non, pero xa sempre soñarei con solpores e menceres máxicos que tinguen de rosa a neve e o xeo. Hoxe son pesimista... Despois de moitos días volvín a ver a lingua de trapo... nin eu mesmo estou seguro de non ser quen de atravesar a raia vermella... pero?... mellor deixar as cousas como están. E verdade que neste caso teño ventaxa: coñezo á maravillosa virulillas de ollos verdes... que está lonxe e presente ó mesmo tempo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario