Muztagh Ata 2006: PEKÍN – URUMCHI – KASHGAR.

O espertador sona ás 5h 30’, foi un sono reparador pero que sabe a pouco. Almorzo apetitoso, aproveito para fartarme porque virán tempos peores. Ás 6h15’ empeza novamente o baile de avións. 10h54’ hora china, no avión Pekín – Urumchi, sinto o mesmo medo de sempre. 15h30’ dentro do avión Urumchi – Kashgar, cada vez máis presión polo esgotamento físico. Só penso en chegar e comunicarme. Chego a Kashi sen ningunha novidade agás moito cansazo aumentado pola presión de tantas horas nos avións. A cidade é totalmente árabe, aquí conviven uigures, kirghises e chinos (en minoría), nunha harmonía que fai deste lugar algo marabilloso. O solpor na praza da mezquita de Kashgar que é a máis grande de China, co muecín chamando á oración é arrepiante; estou só, tan lonxe de Quiroga como só cabe na imaxinación, nun intre que dura pouco síntome en paz comigo e co mundo. A primeira cea nesta terra é suculenta, esto xa é outra cousa… a fame e un pouco de adaptación, fan que goce da comida uigur. A partir de agora terei que concentrarme ou morrerei no intento, mañá empeza o que viñen buscar.