Sol, neve, moito frío... a vida que pasa. Perdín a cámara dixital coa que atravesei o mundo. Aínda así veño satisfeito. Hoxe almorzo coa nova da enfermidade de alguén que compartíu moitos momentos comigo no monte, aquel que respondeu a miña pregunta: -por que fas covas?: pola cobiza. Pola cobiza da súa beleza, por solpores máxicos ás saídas, por viaxes impensables... todo se perde pero segue aí. Aquelas cousas axudáronnos a ser o que somos: eu un día cando saín da travesía de Valporquero con eles, quixen ver máis, quixen unha vida distinta, no momento de elexir, xa sabía que pola noite tamén se camiña: -e ti que queres ser de maior, -eu quero ver o mundo dende arriba. 

O desenvolvemento das cousas está a demostrar que hai que rir tódolos días, que o final do camiño está aí, o malo e que un non pode elexir cando e porque se sinte ben ou mal. Malia a que queda moita xente preto, o final do meu camiño igual estaba no Pamir, se fora can, como volvo a ser agora seguro que daría algún paso máis despois de estar xa lonxe da raia vermella. E seguro que aínda que non son de moita risa, quedaríame cun sorriso nos beizos... é unha postura egoista porque así mancas ós demais, pero son dous días. Que va! non son ideas suicidas é a vida e o compromiso comigo mesmo... xa sabes: y si tengo miedo, que no lo tengo, susurro y pienso.

Hoxe leo: El mal más extendido es la pereza mental, pensar es doloroso. Nadie quiere llegar a conclusiones. As conclusións son difíciles de acadar, a min casi me custan a cabeza e aínda aí andamos, atando cabos para descansar ou morrer de pena, pero pasa o tempo e que non che quepa a menor duda de que chegarei a unha conclusión. Pode ser máis ou menos penosa, pero chegarei... debo deixalo xa pero non podo, quero medir a pena que non se irá nunca por moitas cousas distintas que chegue a facer: o xeo azul existe, os solpores en altura mirando montañas máxicas existen tamén, existen lugares tan fermosos que fan chorar só cunha mirada, fendas de glaciar, xentes humildes e lonxanas, o muecín chamando ó rezo misturado cunha música arrepiante, o esforzo, a fame e a sede, o medo a quedarte alí...